Hallo even voorstellen. Mijn naam is Helene van Nieuwenhuize en ik woon in Noordwelle (Zeeland). Mijn hele leven heb ik honden gehad, waarvan de laatste 4 asielhonden en de laatste 3 uit Spanje. Alle 3 Mastin mixen, een geweldig ras, ontzettend lief, maar O zo eigenzinnig! Hoe eigenzinnig hebben we met name met onze laatste aanwinst Mila mogen ervaren.Na het overlijden van Maggie, kwijnde Venco, onze lieve zachtaardige reus helemaal weg. Er weer een hond bijnemen was dus de enige juiste keus en er zitten zoveel lieve schatten in asiels op een eigen warme mand te wachten, dat het zoeken niet lang duurde.Daar zat ze dan bij Peter Koekebakker in het asiel in Spanje. Een ontsnapte ketting hond van een jaar of 3.Eind mei 2016 kwam ze aan op Schiphol. Mijn vorige honden waren in het begin extreem angstig en dus gingen we haar dubbel aangelijnd halen. Niet echt nodig want mevrouw ging ons voor de aankomsthal uit. Na een enerverende autorit (andere auto’s op de weg kregen een luide blaf) kon ze met Venco kennis maken in de tuin…. Ze blafte haar longen uit haar lijf en Venco keek me vertwijfeld aan van….. wat is dit? Is dit leuk?
Na twee dagen tegen hem geblaft te hebben (en hij haar compleet negeerde) 
kwam er toenadering en was het gelukkig spelen geblazen. Maar wat een ongeleid projectiel! Zo makkelijk en rustig als de vorige honden waren, zo’n drukteschopper was zij. Ze maaide regelmatig de complete vensterbank inhoud op de grond en alles wat bewoog kon op een serenade van haar rekenen.
Gelukkig kon Venco altijd los (altijd even naar natuurgebied om te wandelen) want aan haar alleen had ik mijn handen vol.Zo leuk als Venco al zijn soortgenoten vond en vriendelijk begroette, zo bedonderd stelde zij zich voor. Uitvallen en tetteren. Gelukkig ging Venco er altijd als een soort buffer tussen staan, zodat ze dan wel wat kalmeerde, maar leuk vond ze het niet.De hond van een vriendin en van mijn schoonmoeder hebben we er in het begin gelijk kennis mee laten maken… na enig gesnauw en bemiddeling van Venco was de rang bepaald en was er rust.
Was het alleen kommer en kwel…. Welnee! In huis was en is ze super lief en kun je heerlijk met haar spelen en knuffelen. Vanaf het allereerste moment zijn we dus stapel verliefd op haar geworden en waren we het er over eens dat ze nooit meer weg mocht. Met het toen 5 jarige dochtertje van mijn partner was het liefde op het eerste gezicht en die 2 zaten vanaf moment 1 aan elkaar vast geplakt…. alleen dat verrekte wandelen….Natuurlijk hebben deze honden ook een tijdje nodig om te wennen en met veel liefde, rust en geduld probeer je dit zo snel mogelijk te bewerkstelligen. Ze maakte best grote sprongen, maar buiten bleef het een ramp. Voorheen waren de wandelingen mijn feestje van de dag, maar langzaam veranderde dit in het noodzakelijk kwaad van de dag.Na 6 maanden heb ik de hulp van een gedragstherapeut ingeschakeld. De beste man zag dat het allemaal goed zou komen en met wat tips en trics moest ik maar goed veel honden gaan opzoeken.Het nadeel was dat Mila na 1 keer wist wat er de volgende keer ging gebeuren en stelde zich daar met alle 45kg die ze heeft op in . Mijn stem verheffen was geen optie, want Venco leed als een geslagen hond onder mijn boze klank..Een maand later ontdekte we bij Venco een zeer kwaadaardig gezwel op zijn borst en helaas mocht de operatie niet meer helpen. Binnen 2 weken was het terug en uitgezaaid en hebben we hem helaas op kerstavond moeten laten gaan.Aan Mila hebben we gelukkig niet kunnen merken dat ze hem miste, maar haar gedrag buiten begon wel te escaleren.
Tijd om opnieuw met een gedragstherapeute aan de slag te gaan. Op haar trainingsveld en met haar methode bereikten we toch steeds succesje op succesje. We hebben Mila op haar terrein met 2 verschillende honden kennis kunnen laten maken en werd er gespeeld. De derde keer ging het mis. Mila vertoonde territoriaal en ambivalent gedrag en gaf niet op. Mijn gedragstherapeute heeft toen nog collega’s geraadpleegd, maar ook zij leken geen oplossing voor handen te hebben. Haar methode, gebaseerd op het opbouwen van een vertrouwensrelatie waarin je samenwerkt met je hond werkt voor de meeste honden.. helaas niet voor Mila. Alle oefeningen gingen goed, maar zodra ze een andere hond zag ..en met name een hond die ook tegen haar uitviel, dan was ze niet meer op planeet Aarde aanwezig. Compleet in een rode waas…en zo sterk! Ik begon toen toch wel zwarte sneeuw te zien. Bij het uitvallen wat ze deed, waren Robin en ik toch ook al regelmatig gebeten. Niet dat ze ons wilde bijten, maar wij zaten dan toevallig net met een arm of een been tussen haar en die andere hond en voor mij was ze amper nog te houden. De wandelingen veranderde van noodzakelijk kwaad in een hel.Ik heb toen contact opgenomen met Ilse, ons contactpersoon bij de Stichting om te informeren of zij meer mensen met een dergelijk probleem hadden gehad en wat die dan hadden gedaan om het op te lossen.Binnen no time kreeg ik het telefoonnummer van Mirjam en Rob. Diezelfde dag gebeld en de situatie uitgelegd. Met Rob wat punten doorgesproken en ik hoorde Mirjam al roepen.. O dan komen we dan en dan naar je toe!! ….Geweldig! Ook mijn gedragstherapeute wilde graag op de hoogte blijven en helpen omdat zij ook echt geen oplossing meer wist en heeft haar bevindingen van te voren aan Rob en Mirjam doorgegeven.De bewuste zondag hebben we eerst geluncht, een mooie gelegenheid voor Rob en Mirjam om Mila in de huiselijke sfeer te lezen. Natuurlijk een heerlijke slijmbal van de bovenste plank. Rob zag wel gelijk dat de gentle leader en de halty geen effect zouden gaan hebben…. Veel te sterk in haar nek. En dat was ook zo, beiden had ik al geprobeerd maar ze manoeuvreerde zichzelf altijd zo dat ze recht voor me kwam en haar hoofd omtrekken onmogelijk werd, de rest van de tijd was ze dan bezig om hem af te krijgen.Het werd dus een slipketting. Rob nam de riem van me over om te laten zien hoe je daar mee om moest gaan. Zo hebben we een uur gewandeld en kon ik zien hoe hij haar corrigeerde en hoe snel ze daar ook weer van herstelde en hoe fijn de beloning was als ze het goed deed! (na 2 flinke terriërs te zijn gepasseerd) Ja het is een hond die geslagen is maar ze bleek toch ook geen bange hond te zijn, wel eentje met een sterk karakter die wat harder aangepakt mocht worden.Zo ontspannen hadden we lang niet meer gewandeld en Rob liet zien hoe ze gecorrigeerd moest worden voordat ze in de fixatie naar een andere hond kon komen. Het was zo goed te zien, dat ondanks dat ze door Rob gecorrigeerd (en beloont) werd, ze toch ook met hem probeerde te spelen en er dus echt niet in bleef hangen. (hem van achteren proberen in zijn gat te happen ;))Vanaf dat moment zijn we gaan wandelen met een longeerlijn in plaats van een uitloopriem en kwam er ontspanning en plezier in de wandelingen. In ons dorpje blijft ze territoriaal, ze bewaakt het hele dorp (zelfs tegen de eigen bewoners hahaha) ) maar is een hond tegen komen, geen pure paniek meer.
Deze zomer hebben we geleerd dat het strand voor haar een indrukwekkende plek is. De uitgestrektheid, de mensen, de honden, de geuren… ze is er behoorlijk van onder de indruk. Van deze situatie hebben we gebruik gemaakt om haar kennis te laten maken met de honden van mijn nicht (2 bouviers en n kruising) en de Cane corso van een vriendin. De correctie op het “voorstel”moment was nog wel nodig, maar daarna was er ontspanning en nog geen 5 minuten later spel. Zo mooi om te zien want ze geniet er duidelijk van! En als zij geniet, genieten wij ook.
De winter komt er aan en de stranden worden weer wat meer van ons zelf 😉 en
we kijken er ook naar uit om haar steeds meer van de wereld te laten zien (zonder op ieder vierkante meter een loslopende hond tegen te komen ;)) en haar wat vaker los kunnen laten lopen.
Superblij zijn we met de hulp van Rob en Mirjam en zo bijzonder om te zien hoe snel Rob haar doorhad en wist hoe met haar om te gaan. Ook zo blij dat ze bij de stichting Animal in Need je ook niet laat zwemmen als het niet zo lekker gaat. Het ligt niet in mijn aard om ooit op te geven, maar zonder hun hulp had ik het ook niet meer zo goed geweten en ben ik bang dat ik haar op een gegeven moment niet meer aan had gekund en misschien toch afstand had moeten doen.
Gelukkig allemaal niet aan de orde!
Dus ook namens Mila (burgemeester van Noordwelle ;)) ook heel hartelijk dank!!
Helene van Nieuwenhuize
